In 1990, drieëndertig jaar geleden waren we hier ook, aan de Playa de Calarreona in Aguilas. Met de huurauto vanaf het vliegveld zijn we toen naar de kust gereden en hebben we de tent opgezet op de camping, naast het busje van Henk en Riet, de ouders van Edwin. Hier stonden ze ieder najaar een week of zes, en ze zwommen tot eind oktober iedere dag in zee. Inmiddels zijn ze allebei overleden en de camping is weggevaagd tijdens een storm en mag niet meer opgebouwd worden.
De camping, 1990.
Tegenwoordig ligt er een fietsstrook langs het grootste gedeelte van de 17 kilometer lange route vanaf ons hotel aan de andere kant van Aguilas naar deze baai. We drinken koffie aan de boulevard en staan op dezelfde plek aan de haven als toen.
19902023
Het stadje is gezellig, niet erg opgepoetst, met een lange boulevard waar de weg vlak langs loopt en een mooi plein. We fietsen naar de volgende baai en lopen naar het uitzichtpunt boven de camping. Het is een triest gezicht, de verlaten camping met de palmen die dood gaan. De kustlijn en het strand zijn onveranderd prachtig.
199020232023 (camping)2023202319901990 camping
Raar om te bedenken dat Edwin nu net zo oud is als zijn vader toen was. We sluiten het nostalgische deel van deze dag af en genieten van een aangename lunch op de Plaza de España, onder de prachtige ficussen die meer dan een eeuw oud zijn.
We hebben helemaal geen zin om op vakantie te gaan, we wonen prima, we hebben drie jonge poesjes, waarom zouden we weg willen? Maar Wilma en Thom komen, onze oppas, dus we moeten wel. Onze poesjes zijn heel éénkennig, dat weten we zeker, dus blijven we een dag extra thuis zodat ze kunnen wennen. Sara en Mira zijn al gauw gewend en zelfs Oscar laat zich na ruim een dag verleiden om bij Wilma op schoot te gaan liggen. En we zijn net een paar uur weg of we krijgen al een foto dat hij behaaglijk hij Thom op schoot ligt. En daar hebben we ons dan druk om gemaakt.
Na ruim twee uur rijden verschijnt er een melding op het scherm in de auto dat het tijd is voor pauze, met de optie om een restaurant in de buurt uit te zoeken. Dat is een goed idee, het is etenstijd en we volgen de navigatie naar een restaurant vlakbij. Dat blijkt vol te zitten, met Engelsen. Midden in de droge, ongezellige omgeving is een lelijk vierkant complex gebouwd met een supermarkt, een Ierse pub, een Indiaas restaurant, een sportsbar en nog meer uitspanningen, allemaal gericht op de Engelsen die hier in de buurt in urbanisaties wonen. Dat is niet wat we in gedachten hebben. Nog geen tien minuten rijden verder komen we in een totaal andere wereld: hectares vol koolplanten, kassen van gaas of plastic, hier en daar een groepje arbeidsmigranten aan het planten of oogsten en verder is het landschap leeg en droog. Een enkel dorpje, in de steek gelaten door de middenstanders, het enige restaurant gesloten. Uiteindelijk toch iets gevonden waar we een traditioneel Menu del dia eten tussen de werklui, precies goed voor een lunch onderweg. Over kleine weggetjes, langs hectares volgeplant met ijsbergsla, leggen we het laatste stuk af naar het hotel, via de kronkelige pas door het regionale park Cabo Puntas de Calnegre. Mooi uitzicht, op sommige plekken staan de kassen tot bijna op het strand. Om vier uur komen we bij het kleine sfeervolle hotel aan, http://www.hotel-mayari.com/es. Joaquin ontvangt ons buitengewoon vriendelijk en vertelt ons van alles, gewapend met een kaart en zijn aanbevelingen lopen we een uurtje later door de urbanisatie richting strand. Met een biertje in de hand kijken we hoe de zon langzaam ondergaat. Het seizoen is hier zo goed als afgelopen, de supermarkt is al dicht maar Joaquim heeft ons uitgelegd waar de bakker zit en die heeft allerlei lekkere dingen. We hebben geen honger genoeg voor een hele maaltijd maar wat hartige hapjes gaan we wel in. Tevreden lopen we terug naar het hotel en kijken nog even achterom naar de zee. Wat heerlijk, dit moeten we eigenlijk vaker doen, zeggen we dan tegen elkaar.
Het was een maand vol evenementen: in Senija zijn twee prachtige muurschilderingen toegevoegd aan het MOS, het open museum. Bij de ode aan de wielrenners die hier in grote getale passeren, komt een Instagram punt. Tardor, de artiest, heeft het prachtig gemaakt, het onderste deel is geschilderd op de buitenmuur, het bovenste deel op de gevel, en gezien vanaf dat Insta punt klopt het perspectief precies.
De kleine poesjes groeien als kool en gedragen zich keurig; Loesje heeft inmiddels, na 17 jaar trouwe dienst, haar laatste rustplaats gevonden op de kattenbegraafplaats in de tuin.
In Llíber wordt de “Escaldà” gehouden, een demonstratie van hoe vroeger de druiven tot rozijnen gedroogd werden. En dan is het al weer tijd voor de Festes de la Virgen Pobre in Xaló, met eerst de “novenas”, mis in een straat en het beeld van de Virgen dat iedere nacht in een ander huis ondergebracht wordt, negen dagen lang. Prachtig geklede mensen, traditionele dansen, optochten, paella, gezegend brood en muziek zorgen er de daaropvolgende vijf dagen voor dat de camera weer eens optimaal gebruikt wordt. Nu gaat hij de kast weer in, voor het dagelijkse fotowerk gebruiken we steeds vaker de iPhone maar voor de feesten gaat er wat mij betreft nog steeds niks boven de Canon.
Met een zucht van opluchting verklaren we de zomer afgelopen. De ergste hitte is over, de nachten worden koeler. Het heeft geregend en komend weekend wordt er veel neerslag voorspeld dus hopelijk komen we er dit jaar af zonder bosbrand. In augustus zijn de poesjes gegroeid als kool, en ze mogen nu iedere ochtend, onder toezicht, een paar uur naar buiten. Loesje van 17 is oud en breekbaar, ze eet bijna niks meer maar ze houdt nog steeds vol. De dorpsfeesten zijn, ook al kon het dit jaar niet op het plein, weer een succes geweest. Edwin is een dag of 10 naar Nederland geweest. Er is een platform opgericht om te protesteren tegen de macro urbanisatie die gepland is bij Llíber. Glasvezel is gearriveerd in ons huis, wat een luxe. Dat leidt tot een hele reorganisatie: abonnementen worden opgezegd, kabels verwijderd, schotel en antenne van het dak gehaald. Voortaan kijken we tv via een app. De wijnboeren doen hun uiterste best om zoveel mogelijk druiven te plukken vóór het gaat regenen, en de wielrenners die de Vuelta rijden hebben pech, op de etappe Dénia – Xorret de Catí morgen zullen ze waarschijnlijk zeiknat regenen. Dus wij gaan niet kijken op de klim naar Ebo, we blijven lekker thuis, poesjes op schoot, kopje thee met een zelfgebakken kokos/ananasbroodje erbij, wielrennen kijken naar de nieuwe tv met het haarscherpe prachtige beeld, dat waarschijnlijk niet uitvalt bij zware regen zoals wel gebeurde toen we nog via de satelliet keken. Laat de herfst maar komen.
Niet alles komt meteen in het weblog terecht. Soms heb ik eerst tijd nodig om het te verwerken. Zoals de dood van Tijger, door nierfalen. Hij was de liefste kat die we ooit gehad hebben. Op een dag kwam hij aanlopen, hij deed vriendelijk tegen de andere katten en ontpopte zich als een echte Ome Tijg voor de kleintjes. Hij is maar 4 of 5 jaar oud geworden. En toen kwam de uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen: Compromis heeft in Xaló nog steeds de absolute meerderheid, maar één zetel minder; nu 7 in plaats van 8. En laat ik nou op 8 staan…. Het grootste deel van het werk blijf ik voorlopig nog doen, maar zonder de verantwoording, de “autoriteit” en de meeste vergaderingen.
Egan miste zijn speelkameraad, en 4 katten is wat weinig. Loesje is al 17, en voor Chico was er ook nog geen opvolger dus er was ruimte voor een nieuw tijgertje en een siamees. Een Engelse vrouw in de straat hierachter publiceerde een foto op Facebook van de poesjes die in het pomphok van haar zwembad waren geboren, van een Siamese moeder, en toen was het pleit gauw beslecht. Het waren er toevallig drie, precies ons type en het zou te zielig zijn om ze uit elkaar te halen. Ik ben iedere dag gaan voeren om ze vast een beetje aan me te laten wennen, en toen ze oud genoeg waren zijn ze met hulp van de kattenopvang gevangen en is moederpoes gesteriliseerd. En nu zijn ze aan het wennen, hier in huis. Eerst twee dagen in de bench, dan steeds vaker los in huis. Sara is de slimme, de onderzoeker, die we nu zonder problemen kunnen aaien en oppakken, ze spint. Mira is de boze, ze wil wel geaaid worden en ligt op schoot, maar als ze in de gaten krijgt dat wíj haar aaien, gaat ze blazen. Oscar (de Tweede) is de bange, maar het gaat iedere dag een minibeetje beter. De andere katten beginnen aan ze te wennen. Het zal nog wat tijd en geduld vergen voordat ze helemaal handtam zijn. Ze spelen ontzettend leuk samen, nu eerst maar weer eens de kattenbak verschonen.
Na acht jaar in de gemeenteraad van Xaló ben ik weer gevraagd, en ik wil me graag blijven inzetten voor het dorp. Het blijft een beetje onwennig om mezelf afgebeeld te zien op verkiezingsposters en op het spandoek in het dorp. De ploeg van Compromis is uitgebreid met een paar nieuwe gezichten: jonge, actieve mensen met goede ideeën. Campagne voeren houdt ook in: vergaderen, posters plakken, programma’s vouwen en in enveloppen doen en de presentatie van het verkiezingsprogamma van Compromís per Xaló voorbereiden: hoeveel drank en hapjes en servetten en tafels moeten er komen, hoeveel mensen zouden er komen? We zijn best zenuwachtig, we moeten allemaal een kort toespraakje houden. Maar het verloopt prima, er komen wel 250 mensen en we krijgen positieve reacties. Joan Baldoví , kandidaat-president voor de Comunidad Valenciana brengt een kort bezoek aan Xaló, en wij gaan naar de bijeenkomsten in Dénia en Valencia. Toespraken, vlaggen en applaus, en een prettige, open sfeer met sympathieke, positieve mensen. Op zondag 28 maart zijn de verkiezingen, het verkiezingsprogramma van Compromis per Xaló staat op de website (ook in het engels). Zelf sta ik deze keer op een achtste plaats. Als we net zoveel stemmen krijgen als vier jaar geleden kom ik weer in de gemeenteraad. Er worden heel wat weddenschappen afgesloten in het dorp over de uitslag en de zetelverdeling. Van een biertje tot een paella of zelfs tatoeages, er staat van alles op het spel. Zo wordt het extra spannend.
De hoeveelheid werk die verzet wordt is ongelofelijk. De organisatie kost ieder jaar veel tijd en energie, maar wat een fantastisch weekend is het weer geweest, het jaarlijkse Xalónia festival. Muziek, cultuur, “Muixerangas” (menselijke torenbouwers), wijn en lekker eten, er was van alles te beleven. Vanuit de kraam van de Touristinfo ValldePop hebben we toeristen geïnformeerd en folders uitgedeeld. De meeste kramen hadden het druk, met Moederdag in het vooruitzicht worden sieraden en planten ingekocht door vaders en kinderen, maar het drukst is het bij Sofie, die aan de lopende band kleine tatoeages zet en gaatjes schiet voor oorbellen. Groepjes jongeren uit het dorp hebben afgesproken dat ze er allemaal eentje willen en praten elkaar moed in, Miguel belt nog gauw even met zijn moeder, of ze het wel goed vindt, voordat hij in de stoel plaatsneemt. En daarna is het tijd om de inwendige mens te versterken. Keus genoeg!
Al meer dan 300 jaar wordt de “Romero” gehouden in Xaló, op de laatste zaterdag van april. Ter ere van Petrus van Verona, een prediker die in 1252 werd vermoord, zijn schedel werd ingeslagen door een sikkel of een bijl, en zijn bloed druppelde op de rozemarijnstruiken langs het pad waar hij liep. In Xaló staat zijn beeld in het kapelletje naast de supermarkt, op de vrijdag voor de Romero wordt hij overgebracht naar de kerk. Het hele dorp bakt dan “bollos”, de empanadas gevuld met tomaat of doperwten, die op zaterdag gegeten worden. De “Amas de casa”, de huisvrouwenvereniging, geeft workshops aan kinderen en volwassenen om de fijne kneepjes door te geven. Het vormen is nog best lastig, en als het deeg te dik of te dun uitgerold wordt is het eindresultaat óf heel breekbaar óf niet lekker. En de vulling moet uitlekken in een vergiet, anders laat het te veel vocht los op het deeg. De volle bakblikken worden naar de bakkerij gebracht en daar in de oven afgebakken.
Op zaterdagmiddag is er eerst paella georganiseerd door de Festeros 2023. Om half vijf loopt de “Colla La Xopena” uit Orba, met dolcaina en tabalet, omhoog, en iedereen loopt mee om rozemarijn te plukken en te picknicken, om elkaars bollos te proeven en te dansen op de aanstekelijke muziek van “Tres fan Ball“. Van de rozemarijn worden “costalets”gemaakt, een bloemstukje dat opgehangen kan worden. Op zondag worden die gezegend tijdens de mis en na afloop wordt Sant Pere weer teruggebracht naar het kapelletje, door de bevoegde families. Volgende stop, komend weekend: Xalónia.
Op zaterdagmiddag is er eerst paella georganiseerd door de Festeros 2023. Om half vijf loopt de “Colla La Xopena” uit Orba, met dolcaina en tabalet, omhoog, en iedereen loopt mee om rozemarijn te plukken en te picknicken, om elkaars bollos te proeven en te dansen op de aanstekelijke muziek van “Tres fan Ball“. Van de rozemarijn worden “costalets”gemaakt, een bloemstukje dat opgehangen kan worden. Op zondag worden die gezegend tijdens de mis en na afloop wordt Sant Pere weer teruggebracht naar het kapelletje, door de bevoegde families. Volgende stop, komend weekend: Xalónia.
Alsof ze niet weggeweest zijn: Dick en Maaike voegen naadloos in. De woorden van Dick geven een prima overzicht van de week, de column van Maaike is een uitstekende wieleranalyse van het trainingskamp. daar heb ik niks meer aan toe te voegen, behalve dan dat ik hoop dat ze gauw weer terugkomen.
Gekopieerd van Dick´s Facebook:
10 april Het is alweer een tijdje geleden dat mijn naam met ontzag werd gefluisterd op de flanken van de Coll de Rates. Maar ik kom – met wat sneaky ondersteuning – nog altijd boven op deze legendarische bult in het achterland van de Costa Blanca. Het was meteen een warme (en in het binnenland af en toe zelfs hete) eerste fietsdag met Edwin Huge en Maaike van der Plas die ons langs vertrouwde (Edwin en ik fietsen hier al ruim twintig jaar) maar altijd weer verrassende wegen en dorpjes voerde. Voor de kenners: het ging van Xaló (voor de niet-lokalo’s: Jalón) via Alcalalí en Parcent over de Coll de Rates naar Tárbena, daar rechtsaf naar Castell de Castells en weer omhoog voor de almuerzo (in ons geval: het Paasontbijt) op een schilderachtig pleintje in Famorca, via Quatretondeta naar Gorga, weer linksaf richting Balones en Benimassot terug naar Castell de Castells en vandaar – met zeewind tegen maar toch steeds de 50 kilometer per uur aantikkend op een weg die flauw naar beneden loopt – terug naar Jalón. Uiteindelijk stonden er een kleine 100 kilometer en 1800 hoogtemeters op de teller voordat we in het riante clubhuis van Edwin en Cokky Cornelia Lekkerkerk achterover konden zakken op ons jogamatje of een ligbed. Doe ons nog maar een paar van deze dagen. Goed uit te houden.
11 april De bars zijn het sociale middelpunt van het Spaanse dorpsleven. Vaak worden ze door de lokale overheid gesubsidieerd om de kleine gemeenschappen in het binnenland levend te houden en verdere ontvolking tegen te gaan. Datzelfde geldt voor de pinautomaat en andere basisvoorzieningen. Ook voor wielrenners is de bar onontbeerlijk, als een plek om almuerzo te houden, te lunchen, wat te drinken en de bidons te vullen. Mijn Spaanse vriend Edwin Huge, die hier al zo’n twintig jaar fanatiek fietst, kent in elk dorpje de bars, weet hoe de appetijtelijke serveersters heten, wie hun ouders zijn, waar ze de lekkerste koffie met gebrande rum schenken en welke broodjes je beslist wél en welke je niet moet nemen. Hij bedient zich daarvoor van wat ik een functionele woordenschat van het Valenciaans zou willen noemen; onmisbare en sympathie oproepende kennis, in ruil waarvoor hij best bereid is om de lokalo’s ook wat basaal Nederlands te leren. Hij beperkt zich daartoe niet alleen tot het horecapersoneel, maar rekent ook middenstanders in de gemeenschap tot zijn leergierige publiek. Jammer alleen dat zijn leerlingen alleen de schuttingwoorden en begrippen met voor Spanjaarden onuitspreekbare klanken goed blijken te onthouden. Zo moet je in zijn woonplaats Xaló niet gek opkijken wanneer je als Hollander door de eigenaar van de doe-het-zelf-zaak wordt begroet met ‘Godverdomme, schuurpapier!’. Vandaag begrepen we bij de almuerzo in Benialí dat zijn favoriete serveerster Aurora inmiddels een betrekking heeft als onderwijzeres in de grote stad (bron: de moeder van het meisje, die ons nu bediende) en bleek ook haar zus het dorpsleven inmiddels ontgroeid. Ja, we moeten vaker komen om de sociale cohesie in het Spaanse binnenland in stand te houden. Niettemin: ook vandaag weer honderd kilometer gefietst, met 1500 hoogtemeters. En de broodjes en de ‘cremaet’ (Valenciaans voor koffie met gebrande rum) waren voortreffelijk.
12 april Was het de afgelopen dagen aangenaam warm, vandaag is het uitgesproken heet aan de Costa Blanca. De temperatuur stijgt ineens van een fietsvriendelijke 21 graden in de schaduw naar ruim 31. We ruilen de rust van het binnenland daarom voor de koelte van de Middellandse Zee, met een voor ons doen bescheiden rondje van 65 kilometer en 900 hoogtemeters, waardoor we ‘s middags met Cokky Cornelia Lekkerkerk een fijn restaurant kunnen bezoeken. Daarvoor moeten we eerst de vallei zien uit te komen, en dat valt niet mee als vrijwel iedereen die je hier op de racefiets tegenkomt een bekende is. Nog geen paar honderd meter van huis stuiten we al op Wim en Evelien, met wie uitgebreid moet worden bijgepraat. Mijn wielershirt van La Marmotte is voor Wim een mooi ezelsbruggetje naar de dertig keer dat hij deze loodzware wielerklassieker heeft gereden. Terwijl de koperen ploert steeds hoger kruipt, vervolgen we onze weg via Llíber naar Gata de Gorgos over een weggetje dat – ondanks het asfalt – zo in Parijs-Roubaix zou passen. Door het gehobbel verlies ik ergens halverwege mijn bidon, op zich ook niet handig op de warmste wielerdag van het jaar. In Denia vergapen we ons aan wat superjachten, beklimmen daarna de Montgó om almuerzo te houden in Xàbia, waarna we – al redelijk tegen het kookpunt – via Benissa en Senija weer naar ‘onze’ vallei rijden, waar we goddank niemand tegenkomen. Het terras en de witte wijn lonken!
13 april In de lelijkste bars serveren ze de lekkerste broodjes. Die variant op een oud-Hollandse wijsheid van een goede vriend en oud-collega bij de krant (“De smerigste vrouwen zetten de lekkerste koffie”) zou ik graag aan de Spaanse spreekwoordenlijst toevoegen. In Callossa d’en Sàrria komen we pas aan voor de almuerzo als alle andere bezoekers voor dit uitgebreide ontbijt al zijn vertrokken. Geen wonder, want om er te komen moesten we eerst de Coll de Rates (weer) op, een heel stuk naar beneden en weer klimmen naar Tárbena, om pas na een bloedstollende afdaling halt te houden voor de eerste ravitaillering. Alles glimt in deze bar, van de vloer tot het plafond, maar de glimmende serveersters komen wel met het lekkerste broodje van deze trainingsvijfdaagse. Vandaag rijden we onze Koninginnerit: Xaló – Guadalest – Confrides – Gorga – Castell de Castells – Xaló: 117 kilometer en 2200 hoogtemeters. Het weer is, in elk geval om te fietsen, veel aangenamer dan gisteren, met zelfs een behoorlijk aanwakkerend windje dat we eerst tegen en na Gorga in de rug krijgen. Rond drie uur zijn we in Parcent voor de lunch in het restaurant van de wijncoöperatie: alweer aan de late kant maar nog net op tijd voor het menu del dia, dat we afsluiten met een carajillo met verbrande rum. We krijgen het in een kannetje dat letterlijk in de fik staat. En deze lekkerste koffie van de week wordt gewoon geserveerd door een leuk meisje, niks smerigs aan.
14 april Het zal de aandachtige lezer al zijn opgevallen: de almuerzo – in het Nederlands zou je spreken van een vroege lunch of een verlaat ontbijt, waarbij ook een wijntje, biertje of likeurtje door de lokale bevolking niet wordt geschuwd – speelt een belangrijke rol in ons vijfdaagse trainingskamp in het fietsparadijs Xaló. De route van vandaag – bijna 75 kilometer en 1200 hoogtemeters – is er zelfs voor uitgestippeld. Na een min of meer vlakke aanloop via Pedreguer en Pego rijden we naar de Puerto de Vall d’Ebo, om in het gelijknamige dorpje in de vallei (Vall d’Ebo) de fameuze worstjes te eten die in bar Foc I Brasa in het weekend op een houtvuur worden bereid. Op vrijdag zijn ze uit het pannetje ook niet te versmaden. Naar de Vall d’Ebo loopt een klassieke klim, inclusief witte rotsblokken langs het wegdek, haarspeldbochten en indrukwekkende vergezichten die op de fiets alleen met een van pijn vertrokken grimas op het gelaat kunnen worden bekeken: we krijgen ons broodje zeker niet cadeau. Maar we hebben er wel twee keer plezier van. Op de terugweg naar Benigembla – als we een helling van tussen de 15 en 20 procent voor onze kiezen krijgen – voel ik de pittige worstjes omhoog komen, om ze in de afdaling gelukkig ook weer te voelen dalen. Met tegen de vijftig kilometer per uur vliegen we Xaló binnen voor een fotomoment bij het nieuwe beeldmerk van het dorp, tegenover de wijncorporatie. Het waren tenslotte vijf dagen om in steen te beitelen!
De column van Maaike uit o.a. het Leidsch Dagblad:
Voor Paasprocessies met puntmutsen moet je in een grotere plaats zijn: Calp, Pego of Gandía. Hier in de Vall de Pop zijn de dorpen te klein om “Hermandades”, broederschappen, te hebben die de Paasprocessies zo bijzonder maken. Juist het kleine, intieme karakter van de Paasviering hier in de vallei zorgt voor kippevelmomenten: tijdens de Stille Processie op Goede Vrijdag, als op Paaszondag bij de “Encuentro” de vrouwen het “Alleluia” zingen, of als ze de sluier van het beeld van Maria weghalen. Bloemiste Oti heeft weer haar uiterste best gedaan op de bloemstukken, de kinderen die een confettikanon mogen afschieten lopen trots mee. Omdat Xaló en Llíber een pastoor delen, zijn de processies niet op hetzelfde tijdstip, en kan ik in beide dorpen foto’s maken. In Xaló spelen de Festeros en Festeras een hoofdrol in de processie, en hoewel het plein open ligt hoeven we maar een kleine omweg te maken om het traditionele rondje te kunnen lopen. In Llíber hebben ze twee buitenlandse vrouwen weten te strikken om te helpen dragen. Ze zijn wel iets langer dan de gemiddelde Spaanse vrouw. Leuk om de verschillen te zien, in beelden en in gebruiken, en de toewijding die in beide dorpen even groot is.
Vaste prik in het weekend van Palmpasen: de “Ruta de la Pilota de Putxero” in Senija. Een weekend vol activiteiten, en burgemeesters en raadslieden uit de buurdorpen komen graag naar de officiële opening. Er is muziek, de ambachtslieden en kunstenaars van AMATA verkopen zelfgemaakte, originele spullen en de jongleur leert kinderen allerlei trucjes. De demonstratie bellen blazen is indrukwekkend, ik heb nog nooit zulke grote zeepbellen gezien en de kinderen rennen achter de bellen aan en proberen ze te vangen. Daarna krijgen we een “Pilota”, een gehaktbal in koolblad, gegaard in bouillon. De bouillon wordt later geserveerd als soep, met rijst of vermicelli erin, en het hoofdgerecht bestaat uit verschillende stukken vlees en groente, met kikkererwten, een traditioneel stoofgerecht dat hier in de winter veel gegeten wordt.
Na de lunch nodigt de burgemeester ons vast uit voor de Fiestas van Senija, de patroonsfeesten, begin mei. Maar nu eerst de Semana Santa, met zijn mooie processies.
De CEIP (Centro/Colegio de Educación Infantil y Primaria) Serra de Bèrnia is een feit. Na vele jaren van voorbereiding is het nu toch echt waar. “Ik kan het nog steeds niet geloven” is een veelgehoorde opmerking dezer dagen. Véél mensen kwamen een kijkje nemen tijdens de open dag op zondag. En op maandag kwam de “Consellera” (minister) van onderwijs van de Comunitat Valenciana hoogstpersoonlijk het gebouw bekijken en met de leraren en leerlingen praten. Vanaf het gemeentehuis liepen alle leerlingen en leraren in optocht naar de nieuwe school. De allerkleinsten hebben een speeltuintje, de grootsten een informaticalokaal en een laboratorium. Er is ruimte voor ruim 500 leerlingen, dit schooljaar verzorgt de catering de schoollunch, daarna wordt de keuken ook in gebruik genomen. Met de nieuwe school blijven leerlingen van de eerste twee klassen van de middelbare school in de vallei, tot nu toe gingen ze met de schoolbus naar Benissa. Het was een emotionele dag voor leraren, leerlingen, ouders en het gemeentebestuur. We vieren het met een fles cava en een lunch, en dan weer aan het werk.
Het blijft lang koud deze winter maar half maart wordt het eindelijk een beetje lente. De eerste blaadjes aan bomen en druivenstruiken komen tevoorschijn en in de tuin bloeien de eerste bloemen.
Ondertussen wordt er hard doorgewerkt in het dorp. We helpen meubels uitpakken in de nieuwe school, het gebouw wordt overgedragen aan de gemeente en op de plaats waar nu de kleuterschool staat komt een “Centre del dia”, een dagverblijf voor bejaarden. Het project wordt gepresenteerd en de bejaarden uit het dorp komen massaal opdagen en zijn enthousiast. Na afloop is er cake en chocolademelk voor de hele groep. Een schoolklas komt de TouristInfo bezoeken.
In Benigembla vindt dit keer het jaarlijkse worstenfeest plaats en het is een groot succes, er komen veel mensen op af. Een broodje worst, een glas wijn en lekker in de zon zitten in een leuk Spaans dorpje, wat wil je nog meer op een mooie zondagochtend? Van de TouristInfo hebben we ook een stand en de folders trekken veel belangstelling.
Er zijn veel wielertoeristen deze tijd van het jaar, en Bar Velosol zit altijd gezellig vol. Bar Juans is weer open, onder leiding van Gema. Koffie en almuerzo hebben we meteen uitgeprobeerd, binnenkort gaan we een keer een “menu del dia” proberen.
De MACMA heeft een website gemaakt voor toerisme voor de hele Marina Alta, de presentatie is groots aangepakt, en terecht. Er is veel werk verzet en het ziet er prima uit. De Engelse vertaling is op dit moment nog niet helemaal af maar naar deze site zullen we veel gaan verwijzen op de TouristInfo.
Op de rotonde bij het sportcomplex is de oude houten ingestorte wijnpers die middenop stond verwijderd, en vervangen door een nieuw kunstwerk van Toni Marí.
Morgen open dag op de nieuwe school en maandag gaan de eerste kinderen erin, en dan gaat de verkiezingscampagne op gang komen voor de gemeenteraadsverkiezingen van eind mei. En de Semana Santa schiet ook al weer op, en Xalónia op 6 en 7 mei. De agenda loopt vol met leuke dingen.
Februari is omgevlogen. Het was een koude maand en het heeft ook flink geregend, wat goed uitkomt voor de nieuwe wijnstokken die de familie van Carmen geplant heeft. De weinige amandelbomen die er nog zijn, komen maar niet in bloei, het is té koud voor bloesem.
De routine van Spaanse les, yoga, brood bakken, poezen aaien en fietsen wordt aangevuld met bezoekjes aan de dierenarts (Tijger heeft koorts, Egan is lusteloos en Lulu wil niet eten, maar het is allemaal weer over). Iets spannender was het bezoek aan de cardioloog vanwege Edwins hartritmestoornissen. Het was een kort, snel en duidelijk consult: Edwin staat op de wachtlijst voor een ablatie in Alicante. Over een maand of vier, vijf is hij aan de beurt.
Voor het eerst in lange tijd ook weer logés gehad: Iris en Erik slapen gezellig een nachtje in hun camper bij ons in de tuin en Leonne en Daniël proberen voor het eerst hun nieuwe elektrische auto uit op de lange afstand. In Llíber is sinds kort een laadstation maar op de TouristInfo hadden we geen idee hoe het werkt, gelukkig hebben we van Leonne een snelcursus gehad en kunnen we nu de toeristen beter informeren.
Edwin is weer een week volgauto/fotograaf voor de club Franse fietsers waar hij dat vroeger ook voor deed. Ik help met de ontvangst van een groep studenten op de Touristinfo en mag aanschuiven bij een vergadering van Brandsus. Ik vind het spannend en inspirerend om mee te mogen denken over de identiteit en de toekomst van het binnenland van onze provincie.
Er wordt Carnaval gevierd en Feslali, dus het fototoestel mag weer mee op stap. Het gebouw van de nieuwe school is bijna af, het dorp wacht in spanning af, volgende maand verkassen de kinderen. De komende dagen mogen we helpen dozen openmaken en de tafels en stoeltjes op hun plek zetten in de lokalen. De voorbereidingen voor de gemeenteraadsverkiezingen eind mei zijn ook in volle gang. Ik ben benieuwd wat de maand maart nog meer gaat brengen.
De Ronde van Valencia rijdt twee dagen hier in de buurt rond. Dag 1 komen ze door het dorp, en rijden via de Bèrnia naar de finish in Altea. Op de tweede dag is de finish bovenop de Bèrnia vanaf de andere kant, op grondgebied van de gemeente Xaló, dat voor de gelegenheid (toeristische promotie) geannexeerd is door de gemeente Benissa en omgedoopt is tot “Alt de Pinos”.
Vroeger was dit de mooiste tijd van het jaar, met de amandelbomen in bloei. Maar veel bomen zijn dood of preventief gerooid vanwege de Xylella bacterie. En door de koude is er nog amper bloesem uitgekomen in die paar overgebleven bomen. Volgens de weersverwachting krijgen we vanaf morgen meer dan een week regen, het is een wat triest voorjaar. Vandaag hebben we geluk gehad met de BTT Villa de Xaló, fietswedstrijd van de fietsscholen, de zon scheen volop en ouders en kinderen hebben zich prima vermaakt op de Tossalet. De jongste kinderen hebben al een ongelofelijke fietsbeheersing en durf. De paar kinderen die toch vallen worden even nagekeken en meteen weer op de fiets gezet. Er heerst een kameraadschappelijke, sportieve sfeer. Bij de start krijgen ze allemaal te horen hoe ze moeten handelen als ze bij een helling afstappen of als er een andere fietser langs wil. De ouders van de lokale fietsschool bemannen de barbecue en beleggen de broodjes. Het zijn officiële wedstrijden met scheidsrechters van de FCCV, de wielrenfederatie van de Comunitat Valenciana. Dit jaar zijn er zelfs gele truien voor de leiders van iedere leeftijdscategorie. Misschien staat hier wel de nieuwe Froom of Contador tussen, zegt Matias, de speaker. Een paar jongens en meisjes hebben in iedere geval al een flink gevulde prijzenkast thuis.
De Volta a la Marina is traditiegetrouw de eerste wielerwedstrijd in het nieuwe jaar die Xaló aandoet. Dit jaar doen er drie wielrenners uit het dorp mee: Alex, Saoro en Emilio. De organisatie loopt gesmeerd: rugnummers ophalen en presentielijst tekenen bij Bar Velosol, vrijwilligers om het verkeer tegen te houden op dezelfde plekken als vorig jaar, de burgemeester en Sara, consejala van sport knippen het lint door, start en finish keurig op tijd en de prijzen zijn uitgereikt als het etenstijd is.
Dan gauw naar de kerk, de mis is bijna afgelopen en daarna vindt het jaarlijkse zegenen van de dieren plaats. Dit jaar een beetje anders dan anders omdat het plein opgebroken is. Eerst worden alle leidingen vervangen en daarna wordt het een aantrekkelijk voetgangersgebied. Maar nu is het even behelpen, én het is koud en winderig dus er zijn minder mensen en dieren dan gebruikelijk.
Januari is een maand vol activiteiten: Driekoningen is een officiële feestdag met bijbehorende intocht, cadeautjes en blije kinderen. Dan de “Kerstloop”, om de calorieën van alle overvloedige maaltijden te verbranden. Hoewel de kerstversiering hier en daar nog hangt, zijn de feestdagen dan echt wel afgelopen. De kinderen moeten weer naar school en iedereen is weer aan het werk. Het wielerseizoen staan op het punt te beginnen, de Volta a la Marina doet de 22e ons dorp aan. Op die dag worden ook de dieren in Xaló gezegend. In Llíber is dat afgelopen zondag al gebeurd. De agenda loopt weer vol, de camera heeft weer genoeg te doen.
Vrijdag 6 januari 2023 Driekoningen nationale feestdag.
Lulu geniet van de laatste zonnestralen. Het is vijf uur en de zon zakt zometeen achter de bergen. Het was een onbewolkte dag met een azuurblauwe hemel en het werd18 graden. Bij het vertrek met de fietsclub om 8:30 uur was het bitterkoud, op veel lage plekken was er nachtvorst. Ik moest mijn handschoenen met vingers aan, dan is een Siamese kat veel beter uitgerust want Lulu haar koude lichaamsuiteinden zijn zwart. Gewoon in de zon gaan zitten om heerlijk warme oortjes en pootjes te krijgen.
We weten niet beter: zolang als we hier wonen, runnen Sebastian en Lilianne Bar Juan´s. Een bar zoals een bar in een Spaans dorp hoort te zijn: een plek waar je koffie drinkt, een almuerzo eet en tussen de middag een prima “menu del dia” kunt eten. Met één keer per week puchero, en op vrijdag paella. Waar we etentjes hadden met de fietsclub, waar Lilianne lekkere Farm Frites bakte en waarvan wij een extra schaaltje kregen, mét mayonaise. Als hij tijd had maakte Sebastiaan de beste “cremaets”, geflambeerde carajillo. Er zit altijd wel iemand om een praatje mee te maken, terwijl Sebastian de tafels afruimt en de vloer veegt, en zich mengt in de discussie. Ze houden er na 23 jaar mee op, na vandaag is Bar Juan´s gesloten. Einde van een tijdperk, we zullen ze missen.
De inrichting van het museum is helemaal vernieuwd en bij de feestelijke heropening kunnen we eindelijk het nieuwe hoogtepunt bekijken : een stukje van een marmeren beeldje. Het is gevonden is tijdens de laatste opgraving door de archeologie studenten op de plek waar een Romeinse nederzetting geweest is. Het is een torso van maar een paar centimeter hoog, goed dat de studenten zoeken met een borsteltje en een zeefje, anders zou het zomaar aan de aandacht ontsnapt kunnen zijn. “Ik dacht dat het de tand van een ezel was”, zegt Juan. Bij de volgende opgraving hopen ze meer te vinden. Het plein is opgebroken dus dit jaar staat de kerstboom bij het gemeentehuis, de nieuwe plantenbakken staan verspreid door het dorp en geven een extra kersttintje. De Kerstdagen zijn een goed excuus om flink aan het bakken te slaan : in de week voor Kerst komen een stol, kerstkransjes, schuimpjes, anijsbroodjes in de vorm van een ster uit de oven, en voor het Kerstdiner bij vrienden zelfgemaakte broodstengels en stokbrood.
We wensen iedereen Prettige Feestdagen en Gelukkig 2023!
Wonen in Spanje 