Wielertoeristen in de logeerkamer

Vrijdag 21 april 2023 (door Cokky).

Alsof ze niet weggeweest zijn: Dick en Maaike voegen naadloos in. De woorden van Dick geven een prima overzicht van de week, de column van Maaike is een uitstekende wieleranalyse van het trainingskamp. daar heb ik niks meer aan toe te voegen, behalve dan dat ik hoop dat ze gauw weer terugkomen.

Gekopieerd van Dick´s Facebook:

10 april
Het is alweer een tijdje geleden dat mijn naam met ontzag werd gefluisterd op de flanken van de Coll de Rates. Maar ik kom – met wat sneaky ondersteuning – nog altijd boven op deze legendarische bult in het achterland van de Costa Blanca. Het was meteen een warme (en in het binnenland af en toe zelfs hete) eerste fietsdag met Edwin Huge en Maaike van der Plas die ons langs vertrouwde (Edwin en ik fietsen hier al ruim twintig jaar) maar altijd weer verrassende wegen en dorpjes voerde. Voor de kenners: het ging van Xaló (voor de niet-lokalo’s: Jalón) via Alcalalí en Parcent over de Coll de Rates naar Tárbena, daar rechtsaf naar Castell de Castells en weer omhoog voor de almuerzo (in ons geval: het Paasontbijt) op een schilderachtig pleintje in Famorca, via Quatretondeta naar Gorga, weer linksaf richting Balones en Benimassot terug naar Castell de Castells en vandaar – met zeewind tegen maar toch steeds de 50 kilometer per uur aantikkend op een weg die flauw naar beneden loopt – terug naar Jalón. Uiteindelijk stonden er een kleine 100 kilometer en 1800 hoogtemeters op de teller voordat we in het riante clubhuis van Edwin en Cokky Cornelia Lekkerkerk achterover konden zakken op ons jogamatje of een ligbed. Doe ons nog maar een paar van deze dagen. Goed uit te houden.

11 april
De bars zijn het sociale middelpunt van het Spaanse dorpsleven. Vaak worden ze door de lokale overheid gesubsidieerd om de kleine gemeenschappen in het binnenland levend te houden en verdere ontvolking tegen te gaan. Datzelfde geldt voor de pinautomaat en andere basisvoorzieningen. Ook voor wielrenners is de bar onontbeerlijk, als een plek om almuerzo te houden, te lunchen, wat te drinken en de bidons te vullen. Mijn Spaanse vriend Edwin Huge, die hier al zo’n twintig jaar fanatiek fietst, kent in elk dorpje de bars, weet hoe de appetijtelijke serveersters heten, wie hun ouders zijn, waar ze de lekkerste koffie met gebrande rum schenken en welke broodjes je beslist wél en welke je niet moet nemen. Hij bedient zich daarvoor van wat ik een functionele woordenschat van het Valenciaans zou willen noemen; onmisbare en sympathie oproepende kennis, in ruil waarvoor hij best bereid is om de lokalo’s ook wat basaal Nederlands te leren. Hij beperkt zich daartoe niet alleen tot het horecapersoneel, maar rekent ook middenstanders in de gemeenschap tot zijn leergierige publiek. Jammer alleen dat zijn leerlingen alleen de schuttingwoorden en begrippen met voor Spanjaarden onuitspreekbare klanken goed blijken te onthouden. Zo moet je in zijn woonplaats Xaló niet gek opkijken wanneer je als Hollander door de eigenaar van de doe-het-zelf-zaak wordt begroet met ‘Godverdomme, schuurpapier!’. Vandaag begrepen we bij de almuerzo in Benialí dat zijn favoriete serveerster Aurora inmiddels een betrekking heeft als onderwijzeres in de grote stad (bron: de moeder van het meisje, die ons nu bediende) en bleek ook haar zus het dorpsleven inmiddels ontgroeid. Ja, we moeten vaker komen om de sociale cohesie in het Spaanse binnenland in stand te houden. Niettemin: ook vandaag weer honderd kilometer gefietst, met 1500 hoogtemeters. En de broodjes en de ‘cremaet’ (Valenciaans voor koffie met gebrande rum) waren voortreffelijk.

12 april 
Was het de afgelopen dagen aangenaam warm, vandaag is het uitgesproken heet aan de Costa Blanca. De temperatuur stijgt ineens van een fietsvriendelijke 21 graden in de schaduw naar ruim 31. We ruilen de rust van het binnenland daarom voor de koelte van de Middellandse Zee, met een voor ons doen bescheiden rondje van 65 kilometer en 900 hoogtemeters, waardoor we ‘s middags met Cokky Cornelia Lekkerkerk een fijn restaurant kunnen bezoeken. Daarvoor moeten we eerst de vallei zien uit te komen, en dat valt niet mee als vrijwel iedereen die je hier op de racefiets tegenkomt een bekende is. Nog geen paar honderd meter van huis stuiten we al op Wim en Evelien, met wie uitgebreid moet worden bijgepraat. Mijn wielershirt van La Marmotte is voor Wim een mooi ezelsbruggetje naar de dertig keer dat hij deze loodzware wielerklassieker heeft gereden. Terwijl de koperen ploert steeds hoger kruipt, vervolgen we onze weg via Llíber naar Gata de Gorgos over een weggetje dat – ondanks het asfalt – zo in Parijs-Roubaix zou passen. Door het gehobbel verlies ik ergens halverwege mijn bidon, op zich ook niet handig op de warmste wielerdag van het jaar. In Denia vergapen we ons aan wat superjachten, beklimmen daarna de Montgó om almuerzo te houden in Xàbia, waarna we – al redelijk tegen het kookpunt – via Benissa en Senija weer naar ‘onze’ vallei rijden, waar we goddank niemand tegenkomen. Het terras en de witte wijn lonken!

13 april
In de lelijkste bars serveren ze de lekkerste broodjes. Die variant op een oud-Hollandse wijsheid van een goede vriend en oud-collega bij de krant (“De smerigste vrouwen zetten de lekkerste koffie”) zou ik graag aan de Spaanse spreekwoordenlijst toevoegen. In Callossa d’en Sàrria komen we pas aan voor de almuerzo als alle andere bezoekers voor dit uitgebreide ontbijt al zijn vertrokken. Geen wonder, want om er te komen moesten we eerst de Coll de Rates (weer) op, een heel stuk naar beneden en weer klimmen naar Tárbena, om pas na een bloedstollende afdaling halt te houden voor de eerste ravitaillering. Alles glimt in deze bar, van de vloer tot het plafond, maar de glimmende serveersters komen wel met het lekkerste broodje van deze trainingsvijfdaagse. Vandaag rijden we onze Koninginnerit: Xaló – Guadalest – Confrides – Gorga – Castell de Castells – Xaló: 117 kilometer en 2200 hoogtemeters. Het weer is, in elk geval om te fietsen, veel aangenamer dan gisteren, met zelfs een behoorlijk aanwakkerend windje dat we eerst tegen en na Gorga in de rug krijgen. Rond drie uur zijn we in Parcent voor de lunch in het restaurant van de wijncoöperatie: alweer aan de late kant maar nog net op tijd voor het menu del dia, dat we afsluiten met een carajillo met verbrande rum. We krijgen het in een kannetje dat letterlijk in de fik staat. En deze lekkerste koffie van de week wordt gewoon geserveerd door een leuk meisje, niks smerigs aan.

14 april
Het zal de aandachtige lezer al zijn opgevallen: de almuerzo – in het Nederlands zou je spreken van een vroege lunch of een verlaat ontbijt, waarbij ook een wijntje, biertje of likeurtje door de lokale bevolking niet wordt geschuwd – speelt een belangrijke rol in ons vijfdaagse trainingskamp in het fietsparadijs Xaló. De route van vandaag – bijna 75 kilometer en 1200 hoogtemeters – is er zelfs voor uitgestippeld. Na een min of meer vlakke aanloop via Pedreguer en Pego rijden we naar de Puerto de Vall d’Ebo, om in het gelijknamige dorpje in de vallei (Vall d’Ebo) de fameuze worstjes te eten die in bar Foc I Brasa in het weekend op een houtvuur worden bereid. Op vrijdag zijn ze uit het pannetje ook niet te versmaden. Naar de Vall d’Ebo loopt een klassieke klim, inclusief witte rotsblokken langs het wegdek, haarspeldbochten en indrukwekkende vergezichten die op de fiets alleen met een van pijn vertrokken grimas op het gelaat kunnen worden bekeken: we krijgen ons broodje zeker niet cadeau. Maar we hebben er wel twee keer plezier van. Op de terugweg naar Benigembla – als we een helling van tussen de 15 en 20 procent voor onze kiezen krijgen – voel ik de pittige worstjes omhoog komen, om ze in de afdaling gelukkig ook weer te voelen dalen. Met tegen de vijftig kilometer per uur vliegen we Xaló binnen voor een fotomoment bij het nieuwe beeldmerk van het dorp, tegenover de wijncorporatie. Het waren tenslotte vijf dagen om in steen te beitelen!

De column van Maaike uit o.a. het Leidsch Dagblad: