Zaterdag 24 juni 2017 (door Cokky).
De gemeente, of beter gezegd de afdeling van emancipatie en gelijkheid, organiseert een ochtend over “Onzichtbare kampioenen”: vrouwen in de sport. In een documentaire komen vrouwen aan het woord die Olympisch of nationaal kampioen zijn, maar veel minder aandacht krijgen, en veel minder geld dan mannen die hetzelfde presteren. Eén vertelt dat ze een belangrijk kampioenschap won, en dat de pers uitsluitend aandacht had voor één of andere voetballer, die zijn haar in een andere kleur had laten verven. Op het podium zitten vier vrouwen uit de nabije omgeving, kampioenen in hun tak van sport. Twee daarvan met lang blond haar en op hoge hakken, die gruwelijk zware hardloopwedstrijden of triatlons blijken te winnen. En Alba uit Xaló, die vertelt over de discriminatie en seksistische opmerkingen die ze krijgt omdat ze voetbalt. Maria kennen we, zij fietst en we zagen haar in 2004 al op het podium staan in Pedreguer. We weten dat ze veel bekers wint maar dat ze zó goed is wisten we ook niet. De vrouwen vertellen over de problemen en extra frustraties die ze beleven als vrouw in de sport, en dat vrouwen altijd een extra inspanning moeten leveren. Dat komt me bekend voor: na een zware gezamenlijke fietstocht rust de man uit op de bank en vraagt aan de vrouw: “Wat eten we?”.
Tien jaar geleden… Hace 10 años…
Zondag 24 juni 2007
De Quebrantahuesos is een uitzonderlijk zware toertocht door de Pyreneeën die ieder jaar op een zaterdag in juni verreden wordt. Meteen daarna gaat de zomerstop in. Vroeger was dat het doel waar de fietsclub naar toe werkte. Het hele seizoen was erop gericht die tocht van 205 kilometers en 3300 meters hoogteverschil tot een goed einde te brengen. Maar tegenwoordig hebben de mannen het te druk om te fietsen. Ze hebben nu bijna allemaal een eigen bedrijfje en dat kost tijd en energie. De fietsclub van Xaló dobbert een beetje stuurloos rond zonder de strakke rittenplanning van voorgaande jaren.
Als we om 8 uur bij de bar naast de kerk aankomen, moet er eerst overlegd worden waar we heen gaan. Wíj gaan naar Benissiva, beslist Juan. Groep A besluit wel in hun eigen tempo te rijden maar zich in Benissiva bij Groep B te voegen voor de almuerzo. (Beni betekent zoon van en dateert uit de tijd van de Moren). Nee, zegt Juan, in Benissiva duurt het zo lang, weet je wat? We gaan naar Benirramma. Maar dan rijden we eerst door naar Beniali, anders zijn we er te vroeg.
Tegen de tijd dat we met groep A Benissiva voorbij zijn weten we niet meer wat we nu afgesproken hebben. Welnee, zegt Ruben, Juan gaat nooit voorbij Benissiva, dat vindt hij te ver klimmen. Maar Cokky wil vast niet naar Benirrama, die laatste helling is veel te steil. Dus uiteindelijk, als we Benitaya en Benisili al voorbij zijn besluiten we maar in Al Patró pauze te houden. En pas thuis, via Benimeli en Benichembla komen we Groep B weer tegen, de bar in Beniramma was dicht, want de barman had gisteren een bruiloft. Soms zie je door de Beni´s het bos niet meer.
Wonen in Spanje 