Nostalgie.

Zaterdag 7 april 2012.

Wat leuk, zo´n stapeltje oude ansichtkaarten bij mijn ouders en wat een vreemde kaarten zitten ertussen. Wie stuurt er nu een kaartje van een tennissende neger, vraag ik mij af. Thuis zoek ik de tekenaar op, een Duitser Arthur Thiele die in 1936 is overleden en hij tekende over het algemeen humoristische kaarten. Pas als ik aangeklede poezen afgebeeld zie realiseer ik mij dat dit 80 jaar geleden lachwekkende kaartjes waren. Negers konden (en mochten) natuurlijk niet voetballen of tennissen. Die oude kaartjes zetten mij wel aan het denken, wat is er toch in een vrij korte periode veel veranderd. Natuurlijk wist ik dat wel maar nu heb ik het zelf in mijn handen en dat is anders dan als je iets op een beeldscherm ziet. Het handschrift van allang overleden familieleden, de oude postzegels van 2,5 cent. Kijk, een briefkaart, ik was bijna vergeten dat die bestonden. Het was goedkoper dan een brief versturen en daarom bestonden ze, de postzegel was er op gedrukt. De tekst is nog leuker: “Als ´t morgen, vrijdag, goed weer is had ik plan even bij je te komen. Schikt het je morgen? Schikt het niet erg goed, schrijf je dan nog even een briefkaartje? Heel graag! Dus als ik niets hoor, dan hoop ik morgenmiddag even te komen”. Mijn vader neemt mijn verbazing weg en vertelt dat in die tijd de post drie keer per dag bezorgd werd. Toch leuk dat zo´n nietszeggend berichtje bewaard is gebleven.