Dit delen:

Gisteren was er in Planet Earth een vos te zien die op muizen aan het jagen was. Voor Poppy ook geen enkel probleem. Hier een blogje van 2008.

Dinsdag 26 februari 2008.

“Het is geen, “mond op mond reclame.”, maar mond tot mond reclame.” Natuurlijk heeft mijn in Nederland werkende vriend gelijk, hij is journalist en als redacteur verbetert hij de hele dag stukjes van anderen. Toch had hij nog nooit van het werkwoord muizen” gehoord. Dat weet ik dan weer wel want als ex-boswachter zie ik de typische jaaghouding van vossen zo voor mij. Als een collega boswachter tegen mij zegt dat hij gisteren nog twee vossen heeft gezien die samen aan het muizen waren, dan weet ik precies wat hij heeft gezien. Poppy maakt exact deze vosachtige bewegingen en het lukt haar regelmatig een muis te vangen. Eerst staat ze doodstil te luisteren, haar kop houdt ze een beetje scheef. Een hond kan de richting waaruit een geluid komt met een afwijking van 2% bepalen (bij de mens meer dan 15%). Dan maakt ze de bekende sprong om de muis te vangen.
Raak, ze heeft er weer één uit het hoge gras opgevist, nou ja, opgemuisd. Die ze dan in één hap naar binnen schrokt. Slokje water uit een modderigere plas erbij, mmmm… lekker. Soms worden er meer dan 40 muizen in een vossenmaag aangetroffen. Zo gek maakt Poppy het niet, het blijft deze ochtend bij één vette muis.
Nou ja Dick, trek het je niet aan, als rechtgeaarde Katwijker herken jij weer natuurlijk direct iemand die aan het “vissen” is.

(En speciaal voor Irene die mij regelmatig betrapt op een
verkeerde d of t, het is: ik muisde en ik heb gemuisd.)

Dit delen:

Zondag 29 januari 2017.

Het zegenen van de huisdieren zou plaats vinden “na de mis van elf uur”. Aangezien we meestal dan zeker een uur te vroeg zijn, doen we vandaag rustig aan en om twaalf uur vertrekken we richting plein. “Het is al afgelopen!”, roepen ze ons toe vanaf het terras, en even denk ik dat ze ons voor de gek houden. Maar nee, de nieuwe meneer pastoor had blijkbaar haast, heeft een korte mis gehouden en omdat het zegenen vorige week was uitgesteld vanwege het slechte weer zijn er vandaag maar bitter weinig baasjes op komen dagen. “Drie honden en een parkiet”, waren er. De paarden zijn waarschijnlijk naar Benissa waar vandaag ook gezegend wordt en de os is ook thuis gebleven. Er zit niets anders op dan alleen foto´s maken van de dansende kinderen en daarna wat eten en drinken in de nieuwe bar van de Mari´s.

 

Dit delen:

Zaterdag 28 januari 2017 (door Cokky).

“Nee hoor, wij gaan niet mee, dat hebben we al een keer gezien!” roepen onze mannen in koor. En ze mompelen nog wat na over het vervallen in herhalingen, over dat vrouwen altijd maar geld uit willen geven op markten, dat op al die markten hetzelfde te koop is, en dat ze wel wat beters te doen hebben. Dus kunnen wij ongestoord rondlopen en op ons gemak de kraampjes bekijken, foto´s maken en een kopje koffie drinken met wat lekkers. We kijken bij de smid, bij de mannen die aan het koken zijn, bij de kinderen die spelletjes doen of een zwaard maken.

En ja, de kraampjes zijn ieder jaar ongeveer hetzelfde, en het eten ook. En het is weer net zo mooi en sfeervol in de kleine straatjes van Benissa als andere jaren. De marktmensen, ambachtslieden en artiesten zijn allemaal verkleed in Middeleeuwse stijl. De boeren hoeven zich niet te verkleden, die gaan gewoon als zichzelf. We lopen weer even langs alle kippen en hanen van de meest uiteenlopende rassen en aaien de ezeltjes. Net als vorig jaar. En weet je wat? Volgend jaar gaan we wéér, mannen!

Dit delen:

Maandag 12 november 2007.

Na een zonnige dag gaat de zon romantisch onder. Nu met een wijntje op het terras, gezellig praten met de gasten. Dat wil iedereen wel.
Het lijkt wel of iedereen uit Nederland weg wil om in een mooi, warm land te gaan wonen. Er moet nog wel brood op de plank komen en hoe is dat makkelijk te realiseren? Met een bed & breakfast! Je koopt een goedkope ruïne, knapt hem een beetje op en het geld stroomt binnen. Leuk, gezellig, en iedereen kan het. Nou, wij niet. We hebben het een beetje uit mogen proberen in het huis van iemand anders en we hadden al snel door dat wij daar niet geschikt voor zijn. Gasten ontvangen met een hapje en een drankje, uurtje praten, prima. Maar iedere dag weer al die bedden opmaken en wc´s schoonmaken, daar is de lol gauw af. Vooral als de gasten tot een uur of half elf ´s ochtends in bed blijven liggen. En er komen ook minder leuke gasten, en mensen die denken dat de gastheer ook chauffeur/reisleider is. In de amandelboomgaard waar ik aan het zagen ben staat een prachtig pand. Aan de rand van het dorp, groot, stijlvol, verlaten en vervallen. Het zou héél geschikt zijn voor een B&B, maar het is niet te koop. De eigenaar wacht gewoon totdat het bestemmingsplan gewijzigd wordt. Als er een hele woonwijk op gebouwd wordt, levert de grond nog véél meer op. In de etalage van de makelaar hangt een vergelijkbaar pand, vraagprijs: 1,1 miljoen euro. En dan moet alles nog gerenoveerd worden. Nee, hier aan de Costa Blanca is de tijd van goedkope ruines voorbij. Ik hoef geen B&B, laat mij maar lekker brandhout zagen.

Dit delen:

Woensdag 25 januari 2017.

Ja, zo heet dat: plantsoen, of pootgoed, of plantgoed. Cokky heeft een uitstapje voor me verzonnen vandaag. Er moet plantsoen opgehaald worden, éénjarige boompjes voor de boomplantdag. Toen ik 18 jaar oud was hielp ik voor het eerst mee op een boomplantdag, nu mag ik weer helpen. We maken er een toeristisch uitje van, we moeten naar een kwekerij van de overheid, ongeveer anderhalf uur rijden hiervandaan. Op de toppen ligt nog sneeuw, en hier en daar naast de weg ligt nog een vuilgeworden hoopje van iets dat ooit mooie verse sneeuw was. Verder is alles al weer schoon en opgeruimd. Voorbij Biar heeft de zware sneeuwval veel olijfbomen beschadigd, overal liggen afgebroken takken. Bij de kwekerij worden we vriendelijk ontvangen, de bestelling wordt bij elkaar gezocht, ik moet tekenen voor ontvangst en met een achterbak vol plantgoed rijden we verder. Cokky heeft een jong walnotenboompje gekregen dus ik zal zelf in de tuin ook nog een plantgat moeten maken. Dat is makkelijk nu de grond zo nat is. De 31e is de boomplantdag, ik ben benieuwd of de schoolkinderen alles die dag in de grond weten te krijgen.

Dit delen:

Donderdag 19 januari 2017 (door Cokky).

Daar sta ik dan, met mijn Hematas vol nieuwe handdoeken. En vijf kilo folders van de Fitur. Gestrand, in Albacete. Het eerste deel van de treinreis vanaf Madrid ging prima, we reizen ´preferente´, eerste klas. Om de haverklap komen er stewardessen langs, met een handdoekje om je handen schoon te maken, met de menukaart waarop staat wat je te eten krijgt, met de krant, met wat te drinken, met een snoepje, met de maaltijd, en daarna nog een keer iets te drinken en weer een handdoekje om te handen schoon te maken. Stopcontact bij iedere stoel, maar geen wifi.

Van het bezoek aan Madrid hebben we natuurlijk ook geprofiteerd om tapas te eten, een beetje rond te lopen in het centrum en een uurtje te winkelen. Maximo ontpopt zich als culturele gids, hij kent alle oude kroegjes in het centrum en weet precies waar je de lekkerste knoflookgarnalen eet en waar de lekkerste gefrituurde vis, en inktvis, en lam uit de oven. De burgemeesters blijven nog een dag langer in Madrid vanwege de politieke verplichtingen, Nuria en ik gaan terug op donderdag. Eerst kunnen we nog even shoppen, zij wil naar de Corte Ingles voor een kadootjes voor de kinderen, ik kom toevallig een Hema tegen en daar word ik heel blij van. Zo grappig om daar al die Jip en Janneke spulletjes te zien liggen en andere vertrouwde artikelen en handdoeken in mijn favoriete maat: 60 bij 1.10. Gepakt en gezakt zijn we in de trein gestapt, Edwin zal ons ophalen in Alicante. Maar de weergoden beslissen anders: in het station bij Albacete gaat de trein niet verder. We zitten ruim twee uur comfortabel in de trein te wachten terwijl de vlokken sneeuw steeds groter worden. Dan moet we de trein uit, en verder wachten op het station. Informatie van de RENFE krijgen we niet, Edwin heeft al drie uur zitten te wachten en kan zonder ons terug naar huis. Nuria ontmoet Benito uit Denia, die ook naar de Fitur geweest is, en we besluiten een hotel te zoeken. Taxi’s rijden ook niet, alleen een simpel hostal op loopafstand heeft nog kamers. We glibberen er naar toe, tegen de tijd dat we daar ingeschreven zijn rinkelt de telefoon onophoudelijk en moet de eigenaar de mensen teleurstellen: hij zit vol. Benito moet eerst tandpasta gaan kopen, en droge sokken, hij zou op één dag heen en weer dus heeft niks bij zich. In de tussentijd belt hij een vriend die hem vertelt wat het beste restaurant van Albacete is, een daar glibberen we met gevaar voor eigen leven heen. Het eten is fantastisch, het gezelschap zeer aangenaam en zo hebben we toch een leuke avond. De volgende ochtend zijn we om negen uur weer op het station maar het duurt tot tegen twaalf uur voordat de treinen weer rijden. Benito kan als eerste weg en inmiddels heeft de man van Nuria, van Gruas Vila laten weten dat hij toevallig toch een sleepauto in de buurt heeft en dat die ons op komt halen. Het is vermoeiend, dat wachten, maar we hebben nu wel een verhaal te vertellen, vinden de Spanjaarden. Want zoveel sneeuw, dat is toch wel heel bijzonder.

Dit delen:

Maandag 23 januari 2017.

Een heel erg droog jaar kan 2017 niet meer worden. In de afgelopen 6 dagen viel er al 315 mm en dat is meer regen dan in de 11 maanden van vorig jaar. Toen regende het in de periode van 1 januari tot en met 1 december slechts 277 mm. Zelfs de mensen van de gemeente Xaló die over de drinkwatervoorziening gaan zijn dik tevreden en vinden het zo wel genoeg. Er is nu zelfs voldoende water tot 2019. Ook het stuwmeer van Gudalest is de afgelopen 10 jaar nog niet zo vol geweest. Vanmorgen om 7.55 uur was de waterhoeveelheid toegenomen tot 10.77 hm3, dit is 84% van de capaciteit en 10,77 miljoen kuub water, er kan nog 2 hm3 bij en dan moeten de sluizen open. 

Illusie

Zondag 22 januari 2017.

Precies 10 jaar geleden op 22 januari 2007 begonnen we ons weblog Wonen in Spanje en het werd een groot succes. In tien jaar tijd werden er 1.840.000 pagina’s bekeken. Nee, ik ga niet het einde aankondigen van Wonen in Spanje, daarvoor vinden we af en toe bloggen nog te leuk.

Er is heel veranderd in de afgelopen 10 jaar vooral op het gebied van de social media. In 2007 bestond Facebook of Twitter nog niet. Je moest zelf een website beginnen en daarbij hoorde een weblog. Na 10 jaar en bijna 5000 stukjes ben ik een stuk minder fanatiek geworden. Face Book werkt een stuk gemakkelijker en is leidinggevend geworden. Zet ik geen link op Face Book dan wordt het blog veel minder bezocht. Ook verbaas ik mij minder over Spanje dan 10 jaar geleden. Ik ben aan Spanje en de Spanjaarden gewend geraakt, het is normaal geworden dus schrijf ik er ook niet meer over. Maar ik zou heel gemakkelijk af en toe een stukje kunnen herhalen want eigenlijk heb ik over alles al wel een keer wat geschreven en het is nog vaak actueel. Dus hierbij een blogje van 7 jaar geleden.

Woensdag 15 september 2010.

Soms maak ik mij een beetje zorgen over dit weblog. Is het niet te positief, zijn de foto´niet te mooi? Trekken we argeloze mensen over de streep om hier te komen wonen? Wij zijn optimistisch ingesteld, hebben veel gereisd, zijn niet bang, kerngezond, hebben geen financiële problemen, geen kinderen, heel weinig familie in Nederland en komen van het platteland. We hebben zelfs in Nederland nog nooit buren gehad. Deze week komt er weer een vers Hollands stel in de vallei wonen, en volgende maand weer een koppel. Met lichte verbazing zien we de mensen komen, hun dromen achterna, op zoek naar een zonnig leven zonder stress. Rechtstreeks uit de Randstad, zonder enige kennis van de Spaanse taal, vestigen ze zich in Spanje in de “campo”, het platteland. In een urbanisatie, of ergens ver van de bewoonde wereld, boven op een berg, kopen ze het huis van hun dromen en verbranden al hun Hollandse schepen achter zich. De eerste tijd hebben ze het druk: verbouwen, verhuizen, alle neefjes en nichtjes komen logeren en de omgeving wordt verkend. Maar daarna, als alles af is en de familieleden weer eens naar een ander land reizen, hoe gaan ze dan hun dagen vullen? Aan het zwembad liggen met een wijntje is leuk in de vakantie maar als fulltime bezigheid lijkt het op ledigheid. We hebben mensen weer zien vertrekken: heimwee, de kleinkinderen, verveling, gezondheidsproblemen, echtscheiding, het valt ze toch tegen hier en geven de schuld aan Spanje. Het huis achter ons is in tien jaar tijd vier keer van eigenaar veranderd en staat nu weer te koop. Als wij nu naar Spanje zouden verhuizen, zouden we eerst iets huren. Dat is de beste manier om een streek te leren kennen en om een goede keuze te maken bij de aankoop van een huis. De periode van het dromen en zoeken is achteraf meestal de leukste periode, daarna blijkt vaak dat een mopperkont een mopperkont blijft, ook al schijnt de zon.

Dit delen:

Woensdag 18 januari 2017 (door Cokky).

De FITUR is de Spaanse variant van de vakantiebeurs. Met een vijf man sterke delegatie uit Vall de Pop reizen we af naar Madrid. De eerste dagen van de beurs zijn besloten, uitsluitend professionals uit de reiswereld, pers en politici hebben toegang. Er worden projecten gepresenteerd, workshops en demonstraties gegeven, contracten gesloten en véél foto’s gemaakt. Presidenten, secretarissen, burgemeesters, alles en iedereen draaft op en poseert gewillig. De gemeente Benissa presenteert verschillende evenementen: de Perimetral, een wedstrijd onderwaterfotografie, een showcooking met druiven. Maria José van de Ruta del vino Alicante presenteert de nieuwe deelnemers aan de route en schenkt wijn uit Xaló aan de aanwezige VIP’s. Tussen de verplichtingen door bezoeken we alle paviljoens en kijken we of er nog leuke ideeën op kunnen doen. De nieuwe technologieën zijn goed vertegenwoordigd, veel virtual reality en 360 graden foto’s, maar er zijn net zo goed traditionele dansers en ambachten te zien. Je kan op de foto met een Yeti, of dansers uit een ver tropisch land en koffie drinken uit Colombia of wijn uit Argentinië. Heel leuk en interessant om dit allemaal mee te maken, maar is mijn reislust aangewakkerd door al deze mooie stands van verre oorden? Mmmwah, niet echt. Behalve dan voor Spanje, wat heeft dit land toch veel te bieden! Met een tas vol folders keren we terug naar het hotel, gauw even opfrissen en dan de stad in. Hapje hier, drankje daar, Madrid is fantastisch, vooral met iemand in het gezelschap die precies weet waar we wezen moeten!

Dit delen:

Het stuwmeer van Guadalest in mei 2012, bijna vol.

Zaterdag 21 januari 2017.
Voor de tweede keer deze winter een gota fria en dat is geweldig goed nieuws voor de stuwmeren in de Communidad Valenciana. Het waren super droge jaren en afgelopen zomer was het stuwmeer van Guadalest dan ook vrijwel leeg. Met de regen van de afgelopen dagen bereikt het waterniveau zeker de 8 kubieke hectometer. Dat is 60% van de capaciteit van het stuwmeer en precies het gemiddelde van de afgelopen 10 jaar. Voor volgend jaar is er dus voldoende water maar er kan nog veel meer bij….

Dit delen:

Woensdag 18 januari 2017.

De maximumtemperatuur bleef vandaag steken bij 5,4 graden. Ik hoef niet eens terug te zoeken want lager is de temperatuur de afgelopen 22 jaar overdag hier niet geweest. Nadat de sneeuw in de regenmeter was gesmolten leverde het 8 mm op en dat klopt precies met 10 centimeter sneeuw. Normaal wordt er van uitgegaan dat 1 mm regen 1,2 cm aan sneeuw oplevert. Voor morgen en vrijdag wordt veel regen verwacht, opgeteld zo’n 70 mm. Als dat sneeuw zou zijn dan kwamen we aan een meter! De temperaturen zijn iets aan het stijgen en het ziet er dan ook naar uit dat er op de toppen van de bergen nog sneeuw kan bijkomen maar niet meer in de vallei. De sneeuw is vrijwel weg, de sneeuwpret is over maar het leverde mooie foto’s op.

Door op 1 van de kleine foto’s te klikken kom je in de serie.

Xaló

Van Lliber naar Xaló

Gesnoeide druivenstruiken

Lliber

Cicas

Riu Rau bij Lliber

Pla de Lliber

Lulu probeert de sneeuw te vermijden

Pla de Lliber

In Lliber

Ook voor de eerste keer!

Pla de Lliber

Dit delen:

Dinsdag 17 januari 2017

De koude golf was al door het ministerie officieel aangekondigd maar toch kwam hij nog onverwacht. Om 7 uur ’s ochtends was het 13 graden dus toen verwachtte ik dat de temperatuur nog wat zou oplopen maar in een paar uur tijd zakt de temperatuur razend snel om uiteindelijk om 13.00 uur bij 4 graden uit te komen. Dat is net het moment dat het eigenlijk droog zou worden dus stappen de Fransen op de fiets. Op de bergen bij Coll de Rates en de Bernia had ik al sneeuw zien liggen dus daar gaan ze niet heen vandaag. Bij Lliber hebben ze het wel gezien en we keren terug naar Calpe over Gata de Gorgos. Geriefelijk rijd ik de volgauto. “Kijk, de Fransen rijden ook droog”, denk ik als ze door een tunnel rijden maar ik heb wel medelijden met ze. Ze zijn ook zo fanatiek. Mijn Spaanse fietsclub is verstandiger, als de weg nat is vertrekken we niet. Met 320 zonnige dagen per jaar zou je wel gek zijn. Bij Gata geeft de jongste fietser het op. Hij denkt echt dat zijn vingers zijn bevroren. Bij Teulada stapt nummer 2 bij mij in de auto. “Gisteren was het nog 17 graden”, zegt hij verbijsterd. Ja, de de koude golf is echt begonnen.

Een eerste amandelboom staat al in volle bloei.

Dit delen:

Maandag 16 januari 2017.

Pas om 17.30 uur parkeer ik de volgauto bij het Diamante Beach Hotel in Calpe. Pfttt….ik fiets liever dan 8 uur volgauto te spelen. De eerste helft van de dag word ik rondgereden door FDJ en ’s middags rijd ik de volgauto voor Cap Velo naar Guadalest. De FDJ renners komen uit op een rustige plek in de sinaasappelboomgaarden bij Pego waar ze tientallen keren een rondje van 1 km rijden om de sprint te oefenen. Het moet een gewoonte worden, zegt de trainer. Hij rijdt met een scooter mee, zet pylonen neer waar de sprint moet beginnen en geeft aanwijzingen. Eigenlijk lijkt mij zo’n scooter wel wat want na een dag autorijden voel ik mij net zo duf als vroeger een hele dag op kantoor. Wat bidons en twee fietswielen mee en gaan. Lekker fris en overal ruimte om te parkeren voor het maken van foto’s. Dat is misschien ook wel wat voor Cap Velo. De aankomende dagen wordt er regen en koudegolf verwacht, voorlopig zeg ik niets over een scootertje.

Bespreking tussen de sinaasappelboomgaarden bij Pego.

Blijft een mooi gezicht met 60 km/uur door de bocht.

Dit delen:

Zondag 15 januari 2017.

Terwijl Cokky in Xaló blijft om de eerste etappe van de Vuelta Ciclista a la Marina Alta vast te leggen, rijd ik naar Calpe om met Franse wielertoeristen van Cap Vélo een rondje te rijden. Tweehonderd renners doen mee aan de wedstrijd waar Cokky foto’s maakt, vele tientallen toeristen fietsen op eigen houtje rond, de professionals van Katusha, CCC, Cofides en Direct Energy  zijn ook hard aan het trainen, het is weer wielerhoogseizoen aan de Costa Blanca. Ik ben net op tijd klaar met mijn werk om in restaurant Real de Bernia bij de paella aan te schuiven die klaar staat voor onze fietsclub. Pepe, die naast me zit aan tafel, heeft me geloof ik overgehaald om ook weer op de fiets te stappen. Het inactieve deel van de club wordt bij elkaar getrommeld en de veteranen en zwaargewichten gaan een nieuwe groep vormen, genaamd “Sin prisa”, zonder haast. Het ziet er naar uit dat ook voor mij het fietsseizoen weer gaat beginnen, ik ben erbij ingelijfd, al is het voorlopig alleen nog maar in de Whatsapp-groep.

Dit delen:

Zaterdag 14 januari 2017.

“Die foto’s mag je niet aan mijn vrouw laten zien”, zegt de Engelsman geschrokken. Ze hebben hier in september een huis gekocht en dachten dat het niet erg koud kon worden aan de Costa Blanca maar dat valt ze tegen. Natuurlijk hebben ze geen centrale verwarming en van kennissen hebben ze een extra gaskacheltje gekregen. Ik blijf het leuk vinden om dan foto’s te laten zien van ons huis in de sneeuw.

Goed, het is in 23 jaar pas 1 keer gebeurd, op 27 januari 2005 en de sneeuw bleef maar 4 uur liggen maar toch, het kan wel. Ook was toen het strand van Calpe bedekt met een beetje sneeuw. Voor donderdag wordt er veel regen verwacht en dat zou met gemak 60 cm sneeuw kunnen opleveren ware het niet dat de meteorologen langzaam de temperaturen wat aan het opschroeven zijn. Dan valt er bij ons regen maar op de toppen van de bergen valt er sneeuw en dat is ook een prachtig gezicht. Maar wie weet, ons huis in de sneeuw. Het kan wel.

Dit delen:

Toespraak Menno:

Beste mensen,

Bij het afscheid van Henk wil ik bij een paar punten stilstaan.

Maar eerst een wat technische mededeling. Gezien zijn liefde voor de natuur hebben we een ecologische kist uitgezocht. De kist is gemaakt van biologisch materiaal, vooral geperst maiszetmeel. Maar het ziet er een beetje uit als plastic, daarom licht ik dat toch even toe. Henk ligt niet in een plastic kist, maar juist een heel natuurvriendelijke kist.

Nu wil ik kort stilstaan bij twee zaken, die ik van hem hoop te hebben geleerd.

Eén van de eigenschappen van Henk was de moed om keuzes te maken en daarbij je hart te volgen en niet altijd voor zekerheid te kiezen. Zo verhuisden wij, het gezin Huge, in 1960 van Den Haag naar Dieren omdat Henk en Riet kozen voor een betere leefomgeving. Edwin had last van astma en we gingen weg uit de stad naar de rand van de Veluwe, waar de lucht schoon was. Het salaris van de nieuwe baan bij Gazelle was lager dan dat Henk verdiende in Den Haag. Riet moest ook werk vinden. Ieder dubbeltje moest worden omgedraaid, de krant moest worden opgezegd. Maar leefklimaat en gezondheid waren belangrijker dan geld. Ze wilden naar buiten en namen die stap.

Ook toen hij zes jaar later beheerder van camping De Voorst in de Noordoostpolder kon worden namen ze een moedige stap. Het werk bij Gazelle beviel niet en Henk had zijn hele leven al gekampeerd. Ieder weekend – samen met Riet – naar een camping. Ook al was toen een weekend maar één dag lang.

Dus we gingen naar de polder, Henk werd campingbeheerder, met een arbeidscontract voor een half jaar en er was ook nog geen huis. Een grote, onzekere stap.

Achteraf zien we dat die keuze goed heeft uitgepakt. Het werk op camping De Voorst was geen blijvertje, maar door die ervaring en door de opgebouwde referenties kreeg Henk de kans om beheerder van camping Harskamperdennen te worden, midden op de Veluwe bij Staatsbosbeheer. En zo kwam hij toch de fabriek uit, kreeg die baan buiten, zonder directe baas, zonder vaste werktijden, wat hij graag wilde.  Hij had van zijn hobby zijn beroep gemaakt. Overigens is een groot kampeerterrein beheren heel hard werken, waarbij Riets hulp onmisbaar was.

De les die ik daarvan geleerd heb, is dat je stappen moet durven te nemen, ook al is het onzeker en verdient het ook nog minder; als het gaat om wat je graag wil moet je je hart volgen.

De tweede eigenschap die ik wil ophalen is het vermogen van Henk om mensen niet te veroordelen. Hij toonde begrip. Hij had wel een mening over de daden en het gedrag van anderen. Over wat ik deed, of Edwin, over vrienden, familie… Hij kon zeker het gedrag van anderen afkeuren. Maar hij veroordeelde niet. Hij begreep dat andere mensen andere keuzes maken. Ze hebben andere afwegingen, andere normen en waarden, zitten in andere financiële omstandigheden, enzovoort. Dus ook als de mensen om je heen dingen doen die je niet snapt, of zelfs afkeurt, je accepteert dat, je doet er niet moeilijk over en laat zeker niet je relatie beïnvloeden die je met die ander hebt. Daarin had hij vaak begrip en wijsheid.

Er is veel meer te zeggen natuurlijk. Maar hierbij wil ik het laten.

We gaan nu luisteren naar een liefdesliedje, ‘Als de dag van toen’ van Reinhard Mey, omdat liefde en trouw ook zo bij Henk horen.

Toespraak Edwin:

Genieten.

Mijn vader kon enorm genieten, eigenlijk van alles maar het meest van de natuur.

Zijn genieten ging verder dan bij de meeste mensen. Zo stonden mijn ouders met hun Toyota busje op een stoffige camping bij Águilas. Een camping zonder gras, in een woestijngebied met maar een paar kleine boompjes. Mijn eerste indruk was: wat zielig, hoe houden ze het hier 4 weken uit? Maar iedere dag gingen ze zwemmen in de zee waar mijn vader niet over uitgepraat raakte. “Kijk eens hoe prachtig blauw die zee hier is, en zo warm, en altijd zo mooi glad”. Dat kon ik natuurlijk begrijpen, maar ook op hun kampeerplekje was iedere avond iets prachtigs te zien, vertelde hij. “O ja? Wat dan?”, vroeg ik. “Nou, tegen de avond als we heel stil zitten komt er een muis. Iedere avond loopt hij hier langs het heggetje, dan eet hij wat kruimeltjes brood op, en dan loopt hij weer terug. Waarschijnlijk is het een vrouwtje en heeft ze jonkies. Moet je vanavond maar opletten, zo’n leuke muis! ” Tegen de avond zaten we in spanning te wachten op de muis.  “Kijk daar komt hij”,  fluisterde mijn vader enthousiast. “Van die kant komt hij altijd”. En ja hoor, daar kwam een wel erg grote muis aangelopen, een jonge rat dus met een kale staart en kraaloogjes. De woestijnrat deed wat van hem verwacht werd en mijn vader raakte er niet over uitgepraat. Inwendig lachte ik om zijn aanstekelijk enthousiasme:  ze stonden op een stoffige, desolate camping met ratten en hij vond het prachtig.

Hij genoot,  altijd samen met mijn moeder,  want samen geniet je dubbel. Ook wist hij dit op anderen over te brengen. Hij genoot, van schaapskuddes, kleine dorpjes, lelijke stuwmeren, spinnen, bomen, en van de zon aan een azuurblauwe hemel.

Hij vond het een wonder schone wereld.